ANTONI KENAR

FOT. KONSTANTY GORDON

Artysta i człowiek

Życiorys Kenara można znaleźć w słownikach i encyklopediach, toteż ograniczam się do wyłowienia zeń spraw istotnych i znaczących w ukształtowaniu człowieka i artysty. Antoni Karol Kenar urodził się 23 10 1906 r. w Iwoniczu. Był synem Szymona, robotnika naftowego, i Franciszki Jarocińskiej, pokojówki na dworze hrabiów Załuskich, właścicieli uzdrowiska. Nazwisko Kenarów, brzmiące nie z polska, wywodzono rozmaicie w Iwoniczu: przypisywano im bądź węgierskie pochodzenie, bądź też francusko – kanadyjskie, jako rodzinie bretońskiej sprowadzonej z Kanady do wierceń szybów naftowych w zagłębiu galicyjskim. Iwonicka kolęda zanotowana przez Bełzę w 1885 r. wymienia Kenarów jako rodzinę od dawna widać we wsi osiadłą. Antoni Kenar, w trzecim roku życia osierocony przez matkę, wychowany został przez babkę, która odrabiała jeszcze pańszczyznę u Załuskich. Ukończył szkołę ludową w Iwoniczu i za radą nauczycielki wysłano go w 1921 r. do Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Pierwszą klasę kończył za dyrektury Barabasza, w drugiej klasie rzeźby ornamentalnej był świadkiem objęcia szkoły przez Stryjeńskiego i jego nowatorskiej reformy.

Stosunek Kenara do Stryjeńskiego przerodził się niebawem w synowskie przywiązanie, a bliskie wzajemne kontakty trwały bez mała dziesięć lat, aż do śmierci Stryjeńskiego w 1932 r. Jak czeladnik u majstra, tak Kenar wychował się w aurze pięknej osobowości, domu i entuzjastycznej działalności Stryjeńskiego. Zaczynał od rąbania drew i bawienia dzieci „majstra”, był chłopcem na posyłki, pomagał w organizowaniu imprez sportowych i artystycznych oraz w wykonywaniu realizacji architektonicznych, znał rodzinę i przyjaciół. Wyróżnienie to zawdzięczał z pewnością, podkreślanej przez     wszystkie    relacje,    odkrywczej    intuicji    „majstra”,    który

1 / 12